اثر احداث دیوار موازی بر آبشستگی اطراف تکیه گاه پل ها در کانال مرکب

فرآیند آبشستگی نتیجه ای از اثرات خورندگی و فرسایشی جریان آب و در نتیجه حفاری و انتقال مواد در بستر و سواحل آبراهه می باشد . خرابی پل ها نیز حاصل مستقیم فرسایش در پی و فونداسیون پایه ها و تکیه گاههای آنها می باشد . آبشستگی تکیه گاه پل می تواند با ایجاد خرابی و یا آسیب های جدی ، باعث افزایش هزینه ، کاهش دسترسی به مسیرهای مورد نظر و یا حتی باعث مرگ و میر شود . کاهش فرسایش در نزدیکی پل ها در گذشته بسیار مورد توجه قرار گرفته است . سازه های هیدرولیکی که برای کاهش فرسایش در نزدیکی تکیه گاه پل مورد استفاده قرار می گیرند در دو گروه تقسیم بندی می شوند . اول : سازه های که جهت تغییر الگوی جریان مورد استفاده قرار می گیرند . دوم : سازه های که جهت مقاوم سازی بستر در نزدیکی تکیه گاه قرار می گیرند . مولفه هایی مانند محدودیت های طراحی ، نگهداری و نظارت بر حسن اجرای آن و نیز سازگاری با محیط زیست و همچنین سهولت در ساخت ، همگی در انتخاب هر یک از دو روش حفاظتی فوق موثر هستند . در این پژوهش برای کاهش آبشستگی تکیه گاه پل ، در یک فلوم آزمایشگاهی و در شرایط آبشستگی آب زلال ، از دیوارهای موازی استفاده شده است . برای مدل کردن دیوارهای نفوذ ناپذیر (جامد) از یک سری ورقه های فلزی مستقیم مستطیلی که در گوشه بالادست تکیه گاه مستطیلی و به صورت موازی با جریان تعبیه شده اند ، استفاده می گردد . مصالح بستر از جنس ماسه با و انحراف استاندارد26/1 می باشند . نتایج نشان داد که دیوارهای نصب شده در دور کردن چاله فرسایشی از گوشه بالادست تکیه گاه مستطیلی موثر می باشند . هر چه طول دیوار بیشتر می شود میزان فرسایش در کنار تکیه گاه کاهش می یابد و نیز دیوار نصب شده با طول که l’ طول پیش آمده تکیه گاه در جریان می باشد ، بهینه ترین حالت می باشد .